“Ik voelde een knobbeltje in mijn borst. Mijn huisarts vermoedde een verstopte talgklier, maar stuurde me voor de zekerheid toch door. Op 2 maart 2020 wist ik: het is borstkanker met uitzaaiingen naar de lymfeklieren. Chemo, een borstamputatie en bestralingen volgden. Het scheelde dat we een zoontje van 5 jaar hebben rondlopen: daarvoor moest ik door. Opstaan, zijn brood maken, de normale dingen. Samen lazen we het prentenboek ‘De koningin met de 7 pruiken’, over een koningin die ziek wordt, en haar haar verliest. Net als ik. Ik las het voor en toen zei hij: ‘mama, zoek jij dan díe pruik uit?
Die vind ik mooi’. We hebben het met z’n drietjes goed gedaan, daar ben ik heel blij mee en trots op. Voor de protonenbestralingen ging ik 15 keer naar Maastricht. Een eind weg, maar we wilden er álles aan doen om de gezondheidsrisico’s van het bestralen zo klein mogelijk te houden. Bij mij was de kans op hartfalen aanwezig als ik ‘normaal’ bestraald zou worden. Voor Maastro heb ik alleen maar lof. Dit proces is een rollercoaster, waarbij je soms uit diepe dalen moet komen.
Ze begeleiden je daar fantastisch bij. Alles kan besproken worden en overal waar ze kunnen, bewegen ze met je mee. De begeleiding is kundig en warm. Dat vind ik heel waardevol. In principe ben ik nu beter. Het voelt alsof je uit een wervelwind komt, en eigenlijk wil je terugspringen in die wervelwind. Daar was het ‘veilig’. Tegelijkertijd wil je er ook van wegblijven en doorgaan. Ik kan weer werken en daar geniet ik enorm van. Mijn lijf roept nog af en toe ‘stop’ en dan moet je nee zeggen tegen dingen. Ik kan steeds beter naar mijn lijf luisteren. Ik vind mijn weg weer, dat weet ik.”